We zoeken de plek, het moment, waarop we echt onszelf kunnen zijn. Vervuld kunnen zijn. Een goede manier daarvoor kan zijn om weg te stappen van waar we níet vervuld zijn.

Shakespeare schrijft: “zorg dat je gedachten geen gevangenis worden”. Wat zou dat kunnen betekenen? Dat je gedachten een eigen leven leiden en jou op sleeptouw nemen. Dat je weinig meer in te brengen hebt. En dat je dus je vrijheid kwijt bent.

“Zorg dat je gedachten geen gevangenis worden”

Misschien heb je wel eens een spelletje Risk gespeeld. Je kunt jezelf in het spel verliezen. Je gaat er compleet in op. Of denk aan de Glamorgana’s in de boeken van Harry Potter. Mannen raken helemaal gehypnotiseerd en gedrogeerd door deze onweerstaanbare verschijningen.

Eigenlijk komt het allemaal neer op ‘leven op de automatische piloot’. Er is geen bewegingsvrijheid meer. Je kunt voor jezelf vast een trigger verzinnen die jou in deze toestand brengt. Je baas maakt een kritische opmerking. Een collega probeert werk af te schuiven. Je partner zegt –weer- iets dat helemaal verkeerd valt.

Op zo’n moment kunnen je gedachten hun vaste patroon gaan volgen. Er klinkt een verhaal in je hoofd, dat al vaak geklonken heeft. Een oud verhaal. Het is alsof er een grammofoonplaat in je hoofd wordt afgespeeld. Je gaat op in de tekstwolkjes. Je bent het steegje weer ingelopen, het oude parcours. En na een liedje van woede, kan er een grammofoonplaatje van verdriet neerploffen in de jukebox –want dat ligt er vaak onder.

Wat te doen? Hoe daarvan weg te stappen? Je hoeft het alleen maar op te merken. Als je een vervelend gevoel krijgt, kijk gewoon goed naar je gedachten. Zie je gedachten. Zodra je de jukebox ziet staan, zit je er niet meer in. Dan heb je de sleutel.